Nieruchomości leśne to grunty pokryte roślinnością leśną lub przeznaczone do zalesienia, które są wykorzystywane do prowadzenia gospodarki leśnej. Zgodnie z art. 3 Ustawy o lasach, lasem jest grunt o powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśn(w tym nasadzeniami), przeznaczony do produkcji leśnej lub ochrony środowiska. Lasy mogą być państwowe (np. zarządzane przez Lasy Państwowe) lub prywatne.

Przy wycenie nieruchomości leśnych bierze się pod uwagę szereg czynników, które wpływają na ich wartość:

wiek i gatunek drzewostanu: najważniejszy wpływ na wartość nieruchomości leśnej ma wiek drzew oraz ich gatunek. 

Lasy z dojrzałym drzewostanem (czyli o odpowiednim wieku rębności) przedstawiają wyższą wartość.

klasa bonitacyjna: klasa bonitacyjna odnosi się do jakości gleby i jej zdolności do wspierania rosnącego lasu. Wyższa klasa bonitacyjna oznacza lepsze warunki do wzrostu lasu.

powierzchnia działki: duże areały są bardziej wartościowe, ponieważ łatwiej prowadzić na nich zorganizowaną gospodarkę leśną.

dostępność dróg transportowych: bliskość dróg transportowych do działki leśnej zapewnia sprawniejszy transport i obniża jego koszty.

lokalizacja: wartość wzrasta w przypadku bliskości obszarów rekreacyjnych, parków narodowych lub miejsc o szczególnych walorach przyrodniczych.

ochrona środowiskowa: obszary leśne objęte ochroną, np. Natura 2000, mogą mieć ograniczoną wartość rynkową ze względu na restrykcje dotyczące wycinki lub użytkowania gruntów.

Wycena nieruchomości leśnych jest procesem złożonym, który wymaga uwzględnienia specyficznych cech lasów, takich jak wiek drzewostanu, klasa bonitacyjna, lokalizacja oraz dostępność do infrastruktury. W zależności od dostępnych danych stosuje się różne metody wyceny, w tym podejście dochodowe, porównawcze oraz metodę wskaźników szacunkowych gruntów. Wartość nieruchomości leśnych może również być ograniczona przez przepisy dotyczące ochrony przyrody oraz prawo pierwokupu przez Lasy Państwowe.